Ustawa nie warunkuje możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków poniesionych na czynsz czy media od wyodrębnienia pomieszczenia, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza.
Interpretacja Indywidualna
0114-KDIP3-1.4011.361.2017.1.ES
Dnia 21 grudnia 2017 r.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2017 r. (data wpływu 24 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z eksploatacją lokalu mieszkalnego wykorzystywanego w części w działalności gospodarczej – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 27 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z eksploatacją lokalu mieszkalnego wykorzystywanego w części w działalności gospodarczej.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca na dzień złożenia niniejszego wniosku jest w trakcie nabywania lokalu mieszkalnego („Lokal”). Wnioskodawca prowadzi obecnie i będzie prowadził w przyszłości jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawca, po zakończeniu procesu kupna i urządzania Lokalu (tj. po całkowitym nabyciu Lokalu), zarejestruje w nim swoją działalność gospodarczą. Równocześnie, Wnioskodawca nie będzie dostosowywał całego Lokalu do prowadzenia działalności gospodarczej, jak również nie wydzieli żadnego konkretnego pomieszczenia na potrzeby prowadzenia swojej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie będzie też przyjmował klientów w Lokalu. Wnioskodawca będzie jednak traktował Lokal jako „siedzibę” swojej działalności oraz będzie w niej wykonywał część zlecanej przez klientów pracy, jak również przechowywał dokumenty oraz korzystał ze sprzętów biurowych wykorzystywanych na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej, równocześnie jednak mieszkając w Lokalu i wykorzystując każde pomieszczenie także na potrzeby mieszkalne. Innymi słowy, Wnioskodawca zachowa mieszkalny charakter Lokalu, mieszkając w nim, ale będzie go wykorzystywał równocześnie na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej.
Co znamienne, Wnioskodawca nie będzie posiadał odrębnego biura poza Lokalem, a więc pewne czynności będzie musiał wykonywać w Lokalu, jednak spotkania z klientami będą odbywały się poza Lokalem, w miejscach publicznych lub w siedzibach samych klientów - na co pozwala charakter działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę i na co wskazuje dotychczasowa praktyka Wnioskodawcy. Oznacza to, że nie będzie w Lokalu wydzielonego „biura”/pomieszczenia do przyjmowania klientów i nie będzie specjalnie dostosowanej infrastruktury do prowadzenia działalności gospodarczej, jak również Lokal nie będzie posiadał szyldu, ani innego tego typu oznaczeń charakteryzujących działalność gospodarczą, które wskazywałyby lub mogłyby wskazywać, iż jest to lokal użytkowy. Lokal będzie pełnił przede wszystkim funkcje mieszkalne, a jedynie dodatkowo będzie wykorzystywany na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej bez opcji przyjmowania w nim klientów. Nie oznacza to jednak, że część ponoszonych na Lokal kosztów nie będzie związana z prowadzoną działalnością gospodarczą. W szczególności, Wnioskodawca przebywając w Lokalu w godzinach pracy, będzie z niego korzystał, w tym wykorzystywał mieszkalną infrastrukturę w celach wykonywania swojej pracy, będzie ją zużywał, zajmował część powierzchni (nie wydzielonej), zużywał media, itp.
Powyższe oznaczać będzie, że część Lokalu faktycznie będzie wykorzystywana na cele związane z działalnością gospodarczą, lecz nie będzie to podstawowa funkcja Lokalu. W godzinach pracy Lokal będzie więc służył Wnioskodawcy jako miejsce pracy, w tym wykorzystywane w tym zakresie będą media, powierzchnia, itp., natomiast w godzinach poza godzinami pracy, Lokal będzie pełnił jedynie funkcje mieszkalne, w tym dla pozostałych domowników.
Co znamienne, żadne pomieszczenie nie będzie szczególnie wydzielone dla potrzeb prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
- Czy w związku z powyższym opisem zdarzenia przyszłego oraz mając na uwadze treść art. 1a ust. 2a pkt 1) Ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z dnia 12 stycznia 1991 roku Wnioskodawca będzie zobowiązany do odprowadzania podatku od nieruchomości (budowli lub jej części związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej), o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 3) Ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, za Lokal lub niektóre pomieszczenia lub pomieszczenie tego Lokalu (zakładając brak faktycznego wydzielenia takich pomieszczeń i zachowania funkcji mieszkalnej dla całego Lokalu)?
- Czy negatywna odpowiedź na pytanie numer 1) powyżej, tj. gdyby uznać, że nie zachodzą przesłanki, aby obciążyć Wnioskodawcę podatkiem od nieruchomości za Lokal (lub jego część) w stawce odpowiadającej podatkowi od nieruchomościom w zakresie budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, o którym mowa w Ustawie o podatkach i opłatach lokalnych, wpływa w jakikolwiek sposób na ocenę/identyfikację możliwości traktowania przez Wnioskodawcę odpowiednio wyliczonej część kosztów związanych z Lokalem, jako kosztów uzyskania przychodu dla swojej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 22 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. czy Wnioskodawca będzie mógł potencjalnie odliczać część kosztów związanych z utrzymaniem Lokalu od przychodu osiągniętego z działalności gospodarczej zarejestrowanej i wykonywanej w ramach Lokalu, jak również dokonywać odpowiednich odpisów amortyzacyjnych, jeżeli spełnione zostaną odpowiednie warunki z Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od oceny kwestii zasadności naliczania podatku od nieruchomości? Przy czym pytanie to nie obejmuje ani sposobu ani też nie podejmuje kwestii prawidłowości samego wyliczenia części (procentu) kosztów związanych z Lokalem odpowiadających prowadzeniu działalności gospodarczej i zakłada, że Wnioskodawca prawidłowo oceni i wyliczy część (procent) tych kosztów. Odpowiedź na to pytanie ma się jedynie ograniczyć, czy co do zasady takie rozwiązanie jest prawidłowe, czy też nie.
- Czy, niezależnie od pytania numer 1), tj. abstrahując w ogóle od kwestii naliczania podatku od nieruchomości w zakresie Lokalu, Wnioskodawca co do zasady będzie mógł w przedstawionym zdarzeniu przyszłym zaliczać część kosztów związanych z utrzymaniem Lokalu do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą zarejestrowaną w Lokalu lub dokonywać właściwych odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w w/w Ustawie? Przy czym pytanie to nie obejmuje ani sposobu ani też nie podejmuje kwestii prawidłowości samego wyliczenia części (procentu) kosztów związanych z Lokalem odpowiadających prowadzeniu działalności gospodarczej i zakłada, że Wnioskodawca prawidłowo oceni i wyliczy część (procent) tych kosztów.
Odpowiedź na pytanie Nr 2 i 3 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź na pytanie Nr 1 zostanie udzielone odrębnie.
Zdaniem Wnioskodawcy, uznanie, iż nie będzie obciążony podatkiem od nieruchomości, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 3) Ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, w zakresie Lokalu (brak przesłanek dla ustalenia takiego podatku), nie będzie wpływać na ocenę, czy Wnioskodawca może traktować część kosztów związanych z utrzymaniem/wykorzystywaniem tego Lokalu na cele prowadzonej działalności (takich jak np. opłaty za media, czynsz, kredyt, itp.), jako koszty uzyskania przychodu z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, o których mowa w art. 22 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również ewentualnych odpisów amortyzacyjnych wynikających z Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Swoje stanowisko Wnioskodawca uzasadnia przede wszystkim tym, iż podstawa prawna naliczania podatku od nieruchomości oraz podstawa prawna identyfikacji kosztów uzyskania przychodu, czy też warunków zaliczenia pewnych kosztów ponoszonych przez Wnioskodawcę, jako związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, jest całkowicie różna i zależy od innych przesłanek, jak również wynika z odrębnych aktów normatywnych i jest ustalana przez kompletnie inne organy.
Zgodnie z art. 22 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawą dla uznania jakiegoś kosztu, jako kosztu uzyskania przychodu, jest co do zasady uznanie, iż koszt taki poniesiony został w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 Ustawy. Oceny takiej dokonuje sam podatnik, a następnie ocena ta podlega kontroli właściwego Urzędu Skarbowego.
Zaś warunek wskazany w Ustawie o podatkach i opłatach lokalnych ma całkowicie inny wydźwięk i naturę - mówi on, iż podatkiem od nieruchomości objęte są tylko takie budowle lub ich części, które związane są z prowadzeniem działalności gospodarczej z wyłączeniem budynków mieszkalnych (rozszerzony o podniesiony w ramach punktu 1) wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego). Przy czym, organem ustalającym i identyfikującym ten podatek nie jest Urząd Skarbowy, a właściwy urząd gminny.
Oznacza to, według Wnioskodawcy, iż uznanie bądź nie, iż dany lokal lub jego część, nie podlega podatkowi od nieruchomości w stawce określonej dla budowli i ich części związanych prowadzeniem działalności gospodarczej, nie ma żadnego wpływu dla oceny możliwości traktowania przez Wnioskodawcę niektórych kosztów związanych z takim Lokalem jako kosztów uzyskania przychodu, jako że oceny takiej dokonuje Urząd Skarbowy na podstawie całkowicie odrębnych przepisów i przesłanek. Oznacza to, że nienaliczenie takiego podatku od nieruchomości w stosunku do Lokalu, nie powinno w żaden sposób wpłynąć na ocenę możliwości stosowania odpisów amortyzacyjnych oraz kosztów uzyskania przychodu związanych z takim Lokalem.
W opisanym zdarzeniu przyszłym (przyszłym stanie faktycznym), Wnioskodawca będzie co do zasady miał możliwość zaliczania niektórych kosztów związanych z utrzymaniem/wykorzystaniem Lokalu, takich jak np. opłaty za media, czynsz, kredyt na zakup nieruchomości, itp., do kosztów uzyskania przychodu lub dokonywania właściwych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z Ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 22 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podstawą dla uznania jakiegoś kosztu, jako kosztu uzyskania przychodu, jest co do zasady uznanie, iż koszt taki poniesiony został w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 Ustawy.
W przypadku, gdy Wnioskodawca traktuje swoje mieszkanie (Lokal), jako podstawowe miejsce wykonywania działalności gospodarczej, to część kosztów związana z tym Lokalem jest kosztem niezbędnym dla uzyskania przez Wnioskodawcę przychodu.
Po pierwsze, Wnioskodawca potrzebuje formalnie wskazać swoją „siedzibę” (miejsce wykonywania działalności gospodarczej) i potrzebuje do tego tytułu prawnego do nieruchomości. Wykorzystanie adresu na ten cel posiada swoją rynkową wartość, a wykorzystanie do tego swojego lokalu mieszkalnego (tu Lokalu) jest niezbędne dla prowadzenia działalności i zabezpiecza przed kosztem wynajmowania „adresu”/lokalizacji na ten cel.
Dodatkowo, Wnioskodawca jak to zostało wyjaśnione w opisie zdarzenia przyszłego, będzie faktycznie dużą część swojej pracy wykonywał w Lokalu, wykorzystując znajdujące się tam sprzęty o charakterze mieszkalnym, mieszkalną infrastrukturę, zużywał ją, wykorzystywał media w Lokalu w czasie wykonywania czynności, jak również ogólnie wykorzystywał powierzchnię Lokalu do prowadzenia działalności, pomimo braku zmiany charakteru poszczególnych pomieszczeń z mieszkalnego na użytkowy, jako że wykorzystywanie Lokalu na cele działalności będzie miało charakter drugorzędny. Bez możliwości korzystania z powierzchni Lokalu oraz znajdującej się w nim (mieszkalnej) infrastruktury nie byłoby możliwe lub byłoby znacznie utrudnione skuteczne prowadzenie działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę i tym samym nie byłoby możliwe uzyskiwanie przychodu z tej działalności. Spełnienie więc warunku określonego art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydaje się oczywiste.
Takie podejście do przedstawionej sytuacji, potwierdzają pośrednio także inne indywidualne interpretacje wydane w sprawach podatników, m.in.: Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 13 października 2009 r. o numerze ITPB1/415-613/09, Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 29 września 2009 r., nr IBPBI/1/415-568/09/BK oraz interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 lipca 2008 r., nr IPPB1/415-569/08-2/AŻ.
Takie ujęcie potwierdza również praktyka, która wskazuje, iż osoby prowadzące działalność gospodarczą w swoich lokalach mieszkalnych, nie zmieniając ich podstawowego mieszkalnego charakteru, nadal część związanych z tym kosztów zaliczają do kosztów uzyskania przychodu.
Odrębnym pytaniem jest zakres oraz % kosztów, jaki może być uznany jako koszt uzyskania przychodu w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym, ale ten aspekt nie jest przedmiotem tego zapytania i na jego potrzeby przyjmuje się, iż ten zakres lub % zostanie przez Wnioskodawcę ustalony prawidłowo. Niewątpliwie jednak, przy takim ujęciu zdarzenia przyszłego jak opisane w niniejszym wniosku, zakres taki musi być mniejszy niż zakres przyporządkowany do celów czysto mieszkalnych, nie objęty potencjalnymi kosztami uzyskania przychodu.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.
Należy zauważyć, że powyższa definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę w cyt. art. 22 ust. 1 ww. ustawy ma charakter ogólny, natomiast unormowania odnoszące się do kosztów są rozlegle i charakteryzują się znacznym stopniem komplikacji.
Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.
Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).
Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.
Bliżej zasadę tę opisuje wyrok NSA z dnia 16.10.2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: „zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.
Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:
- wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
- został właściwie udokumentowany;
- wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 22 ust. 1 ustawy.
Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt nie wymienienia określonego wydatku w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie może przesądzać automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.
W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.
Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.
W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.
Nienaliczenie podatku od nieruchomości w stawce określonej dla budowli i ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie wpłynie na możliwość zaliczenia (w odpowiednio wyliczonej części ) odpisów amortyzacyjnych oraz innych wydatków związanych z takim lokalem do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.
W świetle powyższego, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz biorąc pod uwagę przedstawione unormowania prawne, uznać należy, że wydatki na czynsz czy media ponoszone przez przedsiębiorców, którzy zarejestrowali firmę w mieszkaniu, nie są co do zasady wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Również ww. ustawa nie warunkuje możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków poniesionych na czynsz czy media od wyodrębnienia pomieszczenia, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza.
Jeżeli zatem takie wydatki pozostają w związku z uzyskanym przychodem lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu, to w takim zakresie wydatki te będą kwalifikowały się do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.
Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz treść cytowanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na utrzymanie lokalu mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej w części w jakiej ten lokal jest przeznaczony na tą działalność.
Jak już wskazano obowiązek udowodnienia, że wydatek został faktycznie przez podatnika poniesiony oraz że pozostaje w związku z uzyskanymi przychodami spoczywa na podatniku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. W szczególności obowiązek wykazania, że konkretny wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.
W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
| Zobacz również: | Jak uniknąć ZUS? |
| Amortyzacja prywatnego mieszkania jako koszt firmy | |
| Odsetki od prywatnego kredytu mogą być kosztem firmy | |
