Pracownicy uzyskujący dochody z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej mają kwotowo określone normy kosztów uzyskania przychodów. Zasadniczo w informacjach, które pracownicy uzyskają od swoich pracodawców koszty te powinny zostać uwzględnione przy obliczaniu zaliczek. Jednak ze względu na sytuację szczególnie dobrze jest sprawdzić, czy koszty zostały uwzględnione w prawidłowej wysokości (i czy w prawidłowej wysokości pobrana została zaliczka na podatek dochodowy). Gdyby okazało się, że w rozliczeniu występują jakieś nieścisłości, można będzie w porę zareagować.
Pracownicy, którzy pracowali w 2006 r. w jednym miejscu pracy, położonym w miejscu zamieszkania, uwzględniają w rozliczeniu rocznym koszty uzyskania przychodu w wysokości 102,25 zł miesięcznie (rocznie jest to kwota 1227 zł).
Pracujący w jednym miejscu pracy, ale poza miejscem zamieszkania (nieotrzymujący dodatku za rozłąkę) uwzględniają jako kwotę kosztów miesięcznie 127,82 zł, co oznacza maksymalnie kwotę 1533,84 zł. Tego przepisu nie stosuje się, jeżeli pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.
Pracownicy, którzy pracują w więcej niż jednym miejscu pracy, w miejscu zamieszkania, mogą odliczyć rocznie maksymalnie 1840,77 zł.
Pracownicy, którzy pracują w więcej niż jednym miejscu pracy i przynajmniej jedno z nich znajduje się poza miejscem zamieszkania (i pracownicy nie pobierają dodatku za rozłąkę ani pracownik nie otrzymuje zwrotu kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu), mogą odliczyć rocznie z tytułu kosztów kwotę 2300,94 zł.
Znajomość tych limitów jest istotna również z tego powodu, że w pewnych przypadkach można uwzględnić w rozliczeniu rocznym wyższe kwoty.
Gazeta Podatnika, 23.01.2007
