Wydatki na zakup garnituru nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, chyba że garnitur ten utraci charakter osobisty poprzez trwałe oznaczenie go charakterystycznym logo przedsiębiorcy.
Interpretacja Indywidualna
0114-KDIP3-1.4011.561.2018.1.IF
Dnia 4 stycznia 2019 r.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2018 r. (data wpływu 9 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem garnituru - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 9 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem garnituru.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie doradztwa, szkoleń, analizy ryzyk projektowych oraz certyfikacji przy budowie infrastruktury linii kolejowych, sieci trakcyjnych, dróg i obiektów inżynieryjnych. Specyfika pracy Wnioskodawcy charakteryzuje się przede wszystkim koniecznością dokonywania pomiarów, oględzin i wizji lokalnych w terenie a następnie opracowania wyników, raportów, dokumentacji fotograficznej itp. przy komputerze.
Charakter pracy Wnioskodawcy - poza sytuacjami pracy w terenie, na którym odbywają się prace budowlane, gdzie wymagane jest noszenie ubrań spełniających wymogi BHP - nie nakłada na Niego żadnego formalnego stroju.
Jeden z kontrahentów/zleceniodawców Wnioskodawcy zastrzegł w umowie współpracy między nimi, że wymaga „noszenia stroju biznesowego (garnitur lub business casual) w kontaktach z kontrahentami Zleceniodawcy”.
Na bazie tej umowy Wnioskodawca otrzymał prośbę, aby na spotkanie z kontrahentem tego Zleceniodawcy ubrać się w garnitur. Ponieważ wykonywana przez Wnioskodawcę praca nie wymaga takich formalnych ubiorów, oraz ponieważ w ogóle takich ubiorów Wnioskodawca nie posiada i nie nosi, był zmuszony zakupić garnitur na to spotkanie.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na zakup garnituru, do którego zobowiązały Go zapisy umowy z kontrahentem, może zaliczyć do kosztów podatkowych prowadzonej działalności gospodarczej?
Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek na zakup garnituru w celu realizacji zapisów umowy i prawidłowego wykonania zlecenia od kontrahenta stanowi koszt uzyskania przychodu zgodny z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby więc określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:
- musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
- nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
- musi być należycie udokumentowany.
Przywołany wyżej przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że przy ocenie danego wydatku musi przede wszystkim istnieć źródło przychodów. Według Wnioskodawcy, w powyższym przypadku jest to umowa świadczenia usług związanych z:
- przeprowadzeniem certyfikacji wskazanych produktów,
- przygotowaniem wdrożenia systemów,
- analizą rynku dla potencjalnych możliwości rozwoju,
podpisana z jednym ze zleceniodawców, gdzie ten zleceniodawca zastrzega, że przy realizacji usług wymaga „noszenia stroju biznesowego (garnitur lub business casual)” w kontaktach z jego kontrahentami.
Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ zakup garnituru jest jednym z wymogów narzuconych przez kontrahenta/zleceniodawcę, oraz jest bezpośrednio związany z wypełnieniem zapisów umowy zawartej między nimi, a przez to z osiągnięciem przez Niego przychodu - należy więc jednoznacznie uznać ten wydatek za koszt uzyskania przychodu wynikającego z tej umowy.
Wydatek ten nie został wymieniony w art. 23 przez co należy uznać, że nie jest to wydatek zabroniony.
Powyższy zakup został udokumentowany prawidłową fakturą, wystawioną na prowadzoną przez Wnioskodawcę działalność gospodarczą, potwierdzającą nabycie przedmiotowego garnituru. Faktura została przez Wnioskodawcę opłacona. Należy więc stwierdzić, że wydatek został należycie udokumentowany.
Opisany wydatek spełnia więc definicję wskazaną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie nie jest to wydatek wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 wyżej wymienionej ustawy. Wydatek został prawidłowo udokumentowany.
Podsumowując: ponieważ wydatek związany z zakupem garnituru został narzucony wymaganiami kontrahenta i zapisami umowy, oraz ponieważ wydatek ten był konieczny do realizacji zapisów umowy a przez to do osiągnięcia przychodu wynikającego z tej umowy, oraz ponieważ nie jest to wydatek wyłączony z katalogu kosztów przez art. 23 ustawy, oraz ponieważ wydatek został prawidłowo udokumentowany, to tym samym stanowi koszt uzyskania przychodu z tytułu realizacji przychodu z umowy z danym kontrahentem a przez to z prowadzonej działalności gospodarczej.
W związku z powyższym, Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodu ten wydatek.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.
Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:
- pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
- nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
- być właściwie udokumentowany.
Powołany przepis wskazuje, że przy ocenie danego wydatku przede wszystkim musi istnieć źródło przychodów. Z zasadą tą, skorelowane są przepisy ustanawiające reguły potrącania wydatków w określonym czasie.
Stwierdzenie, bowiem że określone wydatki poniesione przez podatnika spełniają wszystkie wskazane przez ustawodawcę warunki podatkowego uznania ich za koszt uzyskania przychodów stanowi niezbędną przesłankę odliczenia ich przez podatnika od osiągniętego przychodu.
W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.
Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.
Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.
Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.
Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie doradztwa, szkoleń, analizy ryzyk projektowych oraz certyfikacji przy budowie infrastruktury linii kolejowych, sieci trakcyjnych, dróg i obiektów inżynieryjnych. Jeden z kontrahentów/zleceniodawców Wnioskodawcy zastrzegł w umowie współpracy między nimi, że wymaga „noszenia stroju biznesowego (garnitur lub business casual) w kontaktach z kontrahentami Zleceniodawcy”. W związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawca dokonał zakupu garnituru.
Odnosząc się zatem do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, że aby wydatki na zakup garnituru można było uznać za koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej muszą utracić charakter osobisty, np. poprzez trwałe opatrzenie zakupionej odzieży cechami charakterystycznymi logo reprezentowanej przez Wnioskodawcę firmy.
Zakup odpowiedniego garnituru pod kątem wykonywania działalności gospodarczej należy więc oceniać na tle przepisów prawa pracy lub innych przepisów branżowych. Generalnie zakupy tego rodzaju stanowią wydatki związane z faktem funkcjonowania danej jednostki w życiu społecznym. Wydatki te są powszechnie ponoszone przez obywateli, bez względu na status społeczny. Każda osoba, niezależnie od tego jaki wykonuje zawód, może ponosić ww. wydatki.
Zatem, niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowaną do własnych wymagań odzież. Dlatego też zakup tych rzeczy stanowi spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży, czy też obuwia, a rzeczy te utraciły charakter osobisty, na przykład z uwagi na dostosowanie tychże do pełnienia określonych funkcji bądź zawodów.
Należy bowiem wskazać, że uzyskiwanie przychodów w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej nie jest uzależnione od rodzaju noszonej odzieży ubrania (tu: garnituru). Obowiązujące zasady życia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące swoje interesy w ramach działalności gospodarczej posiadały schludny wygląd, podobnie zresztą, jak osoby zatrudnione w innych zawodach. Uzyskiwanie przychodów w ramach działalności gospodarczej nie jest zatem uzależnione od rodzaju noszonej odzieży, gdyż schludny wygląd niezbędny jest dla wykonywania wielu zawodów poza sferą działalności gospodarczej.
Podkreślić należy, że wydatek osoby fizycznej na zakup odpowiedniej odzieży osobistej nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, gdyż jego poniesienie uwarunkowane jest głównie innymi względami, aniżeli uzyskiwanie przychodu z tej działalności. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na fakt, iż koszty powinny być poniesione „w celu uzyskania przychodu”, a nie np.: „w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą”.
Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę nie mogą być również uznane za wydatki poniesione na zakup stroju służbowego. Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia ubioru służbowego, ani też pojęcia umundurowania. Rozstrzygnięcia, co może być elementem ubioru służbowego, należy dokonywać zatem w oparciu o językowe znaczenie słów „ubiór” i „służbowy”. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego określa mianem „ubrania” – „to, co się nosi; ubranie, strój”, „służbowy” – „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp., wynikający z pracy w takiej instytucji; urzędowy”.
Wobec powyższego uznać należy, że odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych, np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp. W związku z tym, ubiorem służbowym będzie taki ubiór, którego noszenie przy świadczeniu pracy, czy wykonywaniu określonej działalności jest obowiązkiem osoby ten strój noszącej. Ubiór służbowy powinien charakteryzować się jakimś stopniem wyróżnienia powodującym, że niemożliwe, czy też niecelowe byłoby używanie go na potrzeby prywatne, a to oznacza, że winien być, czy też mógł być wykorzystywany jedynie do celów związanych z wykonywaniem określonych obowiązków.
Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, wskazać należy, że wydatek związany z zakupem garnituru, ma charakter wydatku osobistego i w konsekwencji nie można go uznać za ściśle związanego z działalnością gospodarczą. Brak jest zatem związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy jego poniesieniem a uzyskiwaniem przychodów.
Przedmiotowy wydatek nie spełnia przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek, o którym mowa we wniosku, nie może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.
W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
| Zobacz również: | Wsparcie finansowe dla małych firm |
| Samochód na firmę wrzucimy w koszty w 100% | |
| Wydatki na mieszkanie stanowią koszt firmy | |
